Było to zjawisko religijno-polityczne występujące w państwach hellenistycznych.Odnoszenie do władcy form czci okazywanej bogom.Zjawisko to należy rozpatrywać w ramach religii greckiej jako religii tradycyjnej,pozbawionej dogamtyki i jednoznacznych wyobrażeń o bóstwie.Kult władców wypływał z wiary w ich dwojaką naturę – boską i ludzką, a także w pojmowaniu bóstwa jako siły mogącej przejawiać się w cechach i wartościach (piękno, siła, mądrość). Zakładano, że bóstwo istnieje zarówno poza, jak i w świecie ludzi i rzeczy. Boska siła mogła także manifestować się w człowieku i jego przymiotach, a więc i we władcy.
Aleksander Wielki dowiaduje się o tym,że jest jednym z bogów.
Kult władców wyrażał się w przybieraniu lub nadawaniu przydomków o charakterze sakralnym (np. Epifanes – objawiający się (bóg), Antioch IV Epifanes, przybranie przez Mitrydatesa przydomka Neos Dionysos), lub przenoszenie posągu władcy do świątyni jednego z bogów.
Inne formy takiego kultu to wydzielenie świętego okręgu, wzniesienie na jego obszarze ołtarza, czasem świątyni, organizacja procesji i świąt.
Przyjęcie przez władcę imienia boga nie oznaczało jednak utożsamienia go z tym bogiem, ale przejawianie się we władcy siły bóstwa. Nie oznaczało również przypisania czynom władcy sankcji boskiej.
Kult władców nie pokrywał się w pełni z kultem bogów. Pozbawiony był bowiem jego podstawowej cechy: obrzędów. Także ofiary składane były hyper – za władcę do bogów, a nie do władcy. Modlitwy, jeśli kierowano do władcy (choć z reguły kierowano je do bogów w intencji króla), nie zawierały konkretnych próśb. Ważny był polityczny aspekt kultu władców. Był on próbą określenia miejsca władcy w nowym układzie politycznym, a także czynnikiem unifikacyjnym państw hellenistycznych.
Antioch VI Epifanes na monetach.
Bibliografia:
Wikipedia
Zdjęcia:
grafika google
Wikipedia
Zdjęcia:
grafika google
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz